رباب همسر امام حسين عليه السلام
ابوالفرج از عوف بن خارجه نقل كرده است كه :
نزد عمر بن الخطاب بودم كه مردى پيش او
آمد و سلام كرد. عمر، نام او را پرسيد
گفت : مردى نصرانى هستم و نام من امرء
القيس است ، آمده ام تا اسلام اختيار كنم و آداب را بدانم
اسلام را بر او عرضه كردند و مسلمان شد
و امارت قبيله قضاعه را - كه در شام بودند - به او پيشنهاد كردند، پذيرفت .
چون او از نزد عمر بيرون آمد حضرت
اميرالمومنين عليه السلام او را ملاقات كرد و حسن و حسين عليه السلام همراه پدر
بودند. حضرت به او فرمود: من على بن ابى طالب پسر عموى رسول خدا و داماد اويم ، و
اينان فرزندان منند كه مادرشان فاطمه دختر رسول خداست ، ما را به پيوند با تو رغبت
است .
امرء القيس گفت : يا على ! دخترى دارم
به نام محياه او را به عقد تو در آوردم ، و دختر ديگرم سلمى را به فرزندت حسن و
سومين دخترم را به نام رباب به حسين دادم .
صاحب كتاب اغانى مى گويد: آن روز به شب
نرسيد كه اميرالمومنين عليه السلام رباب دختر امرء القيس را براى فرزندش حسين عقد
فرمود. رباب از حسين عليه السلام دو فرزند آورد به نامهاى عبدالله و سكينه . هشام
بن سائب كلبى مى گويد كه : رباب از زنان برگزيده بود و پدر او امرء القيس از اشراف و
خانواده هاى بزرگ عرب بشمار مى رفت و رباب در نزد امام حسين عليه السلام منزلتى
بسزا داشت و همواره نظر عنايت امام حسين عليه السلام به او معطوف بود، و اين اشعار
را امام حسين عليه السلام درباره او و فرزندش سكينه انشاء فرمود:
لعمرك اننى لاحب دارا
تكون بها سكينه و الرباب
احبهما و ابذل جل مالى
و ليس لعاتب عندى عتاب
به جان تو سوگند كه من دوست دارم خانه اى را كه در آن سكينه و رباب باشد، آن دو را دوست مى دارم و مالم را بذل مى كنم ، و عتاب كننده را نزد من حق عتاب نيست
روايت شده است كه : بعد از شهادت امام
حسين عليه السلام ، رباب تا زنده بود، پيوسته مى ناليد و مى گريست .
ابن اثير مى گويد: رباب هم با قافله
اسيران به شام رفت و چون به مدينه بازگشت اشراف قريش او را به همسرى طلبيدند، رباب
گفت : من هرگز پس از رسول خدا كه همسر فرزندش بودم ، همسر فرزند ديگرى نخواهم
شد، و تا يك سال همچنان مى گريست و از زير آسمان به پناه هيچ سقفى نرفت تا از فرط
اندوه ، جان سپرد!
و بعضى گفته اند: حضرت رباب يك سال در
كنار قبر امام حسين عليه السلام ماند، آنگاه به مدينه مراجعت نمود و از شدت اندوه
در گذشت . و اين اشعار را در مرثيه امام حسين عليه السلام سروده بود:
ان الذى كان نورا يستضاءبه
بكربلا قتيل غير مدفون
سبط النبى جزاك الله صالحه
عنا و جنبت خسران الموازين
قد كنت لى جبلا صعبا الوذ به
و كنت تصحبنا بالرحم و الدين
من لليتامى و من للسائلين و من
يعنى و ياوى اليه كل مسكين
و الله لا ابتغى صهرا بصهركم
حتى اغيب بين الرمل و الطين[1]
[1] قصه كربلا، ص 545 - 547
اين گنج غم كه در دل خاك آرميده است
اين دختر حسين سر از تن بريده است
اين است دخترى كه پدر را به خواب ديد
كز دشت خون به نزد اسيران رسيده است
بيدار شد ز خواب و پدر را نديد و گفت
اى عمه جان ، پدر مگر از من چه ديده است
اين مسكن خراب پسنديده بهر ما
از بهر خود جوار خدا را گزيده است
زينب به گريه گفت كه باشد برادرم
اندر سفر كه قامتم از غم خميده است
پس ناله رقيه و زنها بلند شد
و آن ناله را يزيد ستمگر شنيده است
گفتا برند سوى خرابه سر حسين
آن سر كه خون او ز گلويش چكيده است
چون ديد راس باب ، رقيه بداد جان
مرغ روان او سوى جنت پريده است
اين است آن سه ساله يتيمى كه درجهان
جز داغ باب و قتل برادر نديده است
دانى گلاب مرقد اين ناز دانه چيست
معمور هست تا به ابد قبر آن عزيز
ليك قبر يزيد را به جهان كس نديده است[1]
روضه حضرت زینب در فراق حضرت رقیه سلام الله علیهما
روايت
شده است هنگامى كه حضرت زينب عليها السلام با همراهان به مدينه بازگشت ، زنهاى مدينه براى
عرض تسليت به حضور ايشان آمدند. حضرت زينب عليه االسلام تمامى حوادث جانسوز كربلا
و كوفه و شام را براى آنها بيان مى كرد، و آنها مى گريستند تا اينكه به ياد حضرت
رقيه عليها السلام افتاد و فرمود:
اما مصيبت رحلت حضرت رقيه عليها السلام در خرابه شام كمرم را خم و مويم را سفيد كرد.
زنها وقتى اين سخن را شنيدند، صدايشان به شيون و ناله و گريه بلند شد، و آن روز به
ياد رنجهاى جانگداز
حضرت رقيه عليها السلام بسيار گريستند.[1]
[1] حضرت رقيه عليهاالسلام نوشته حجه الاسلام شيخ على فلسفى ص 48، به نقل از ناسخ التواريخ ، ص 507
خطبه امام سجاد عليه السلام در شام
اى مردم، به ما شش چيز داده شد و به هفت چيز، ما بر ديگران برترى يافتيم.
آن شش چيز كه بر ما عطا شد عبارتند از: علم، حلم، جوانمردى (بخشش)، فصاحت، شجاعت و دوستى (كه در دل مؤمنان جاى گرفتيم).(در نقل كامل بهائى آمده است كه خصلت هفتم: "و المهدي الذي يقتل الدجال""و مهدى كه دجال را مىكشد، از ماست" . (نفس المهموم 450) .)
و امّا آن هفت چيز كه ما با آنها برديگران برترى داده شديم، عبارتند از اينكه:
- پيامبرِ برگزيده، حضرت محمّد صلى الله عليه و آله از ما است.
- صدّيق (نخستين كسىكه به او ايمان آورد؛ يعنى على عليه السلام) از ما است....
لطفا به ادامه مطلب بروید...
زبانحال حضرت زینب سلام الله علیها در کوفه
خطاب به راس خونین حضرت امام حسین علیه السلام
گلوبدی نیزده قانلو باشین دیله قارداش
کلام حقـی اوخـور اهل باطله قارداش
دوباره یاره ووروبلار آخار باشون قانی
یانار بلالی باجون بیله نیسگیله قارداش
اوقان دولان گوزون آچ دربدر عیالووه باخ
ووروبدی بوینوموزا شمر سلسله قارداش
بلالی باشوین عشقـی سالوب بلایه منی
بو حال زاریمی بیرکیمسه یوخ بوله قارداش
اوقدر قمچی ووروب شمر قوللاریم گووروب
بو غملریله باجون اؤلمیوب هله قارداش
باشمیدان آلدیلا غارت گونونده معجریمی
ائدوم نچـاره‌کی محتاجم حائله قارداش
ندن سوروشموسان احوالینی بوخون‌جگرین
باجونی هاردا گوزوندن سالار بیله قارداش
سینیق کجاوه‌ده باش آچوخ بازاری گزورم
بو بخت قـاره‌ده بـاخ بیر تحمله قارداش
بـو اهـل کوفه تصدق ویرولّه قیـزلارووا
دوشوبدی عترتوون امری مشگله قارداش
حسینـی زینب کبـری دیلینجـه یاز بیرده
گلوبدی نیزه‌ده قانلو باشون دیله قارداش
شعر از :حسینی
زبانحال حضرت زینب سلام الله علیها
کوچ از قتلگاه
(یازدهم ماه محرم)
دوریاتما بو حالیله ای تاج سریم قارداش
گل نطقه دانش منله نور بصریم قارداش
....
بقیه شعر در ادامه مطلب...
زبانحال حضرت زینب سلام الله علیها
کوچ از قتلگاه
(یازدهم ماه محرم)
قارداش گیدورم شامه بو کشور سنون اولسون
بو کـرب و بلا مُلکی سراسر سنون اولسون
بقیه شعر در ادامه مطلب...
بیش از ستاره زخم و ، فلک در نظاره بود
دامان آسمان ز غمش پر ستاره بود
لازم نبود آتش سوزان به خیمه ها
دشتی ز سوز سینه زینب شراره بود
می خواست تا ببوسد و برگیردش زخاک
قرآن او ، ورق ورق و پاره پاره بود
یک خیمه نیم سوخته ، شد جای صد اسیر
چیزی که ره نداشت درآن خیمه ، چاره بود
در زیر پای اسب ، دو کودک ز دست رفت
چون کودکان پیاده و دشمن سواره بود
آزاد گشت آب ، ولیکن هزار حیف !
شد شیردار مادر و ، بی شیرخواره بود
چشمی - برآنچه رفت به غارت - نداشت کس
اما دل رباب - پی گاهواره بود
یک طفل با فرات ، کمی حرف زد ولی
نشنید کس ، که حرف زدن با اشاره بود
یک رخ نمانده بود که سیلی نخورده بود
در پشت ابر ، چهره ی هر ماهپاره بود
از دست ها مپرس که با گوش ها چه کرد
از مشت ها بپرس که با گوشواره بود
زبانحال حضرت زینب در قتلگاه
گوز یاشمـی یارالاریـوا مرهـم ایلـرم
بولسون هامی کی هریارانین بیردواسی وار
مرهــم قبـول ایلمیـن یاره حشـره‌تک
زخم شهـادتین دی دوادن ابــاسی وار
باشدان ایاقه هر نه یارا جسموه دگوب
تک زینبون ئورکده بیر ایله یاراسی وار
چوخ یاره‌لر دگوب منه چوخ تازیانه دن
هر تازیانه نین بیر اوزون ماجراسی وار
فکر ایلدیم گئچن گجه تک قالدی قارداشیم
قلبیم دئـدی داریخما یانیندا آناسی وار
هجرونده زینبین آغارار زلفی غم یئمز
چون قاره زلفدن قره بختین قراسی وار
درد و بلاسی باشیمیزون باشه یئتمیوب
الله بولور کـی باشیمیزون نه بلاسی وار
گـر چـه نــوای نــای غم‌انگیز اولور ولی
نـای دل یتیمــه نون اوزگــه نـواسی وار
بـی‌کس عیــال و عتــرتوی تاپشیـر اللهـا
هر کیمسه نون کی هئچ کسی یوخدور خداسی وار
صحرایه قیزلارون نه دئسون قاچماسون حسین
بیر قوش کی آشیانه‌سی یاندی هاراسی وار
باشـون گئدوبـدی کوفیـه مهماندی خولیه
کـول باشیمـه حـکایت مطبـخ‌سراسی وار
کرب و بلا هواسـی بیـزه سـازش ائتمدی
شامه گئداخ گوراخ اورانین نـه هواسی وار
هر لحظه تازه بیر غمه گردون سـالور منی
هئچ بولموری کی بسدی غم کربلاسی وار
غـارت گونونـده ایلـه قیامت قوپوب بیزه
حاشا کی محشرون ایله محشر نماسی وار
معجرلر اوستـه ایلمشوق بسکـه کشمکش
هر معجرون هامی بوله مین جان بهاسی وار
اولـدی بهـار فصلـی گلستانیمیز خزان
نـه باغبان نه بلبلینـون بیـر صداسی وار
بلبل‌لرین گوزونـدن ایراق پایمال اولان
گل برگ‌لرده زاغ و زغن جای‌پا سی‌وار
شاعر:ذهنی زاده
به خولي بگفت آن زن پارسا
که را باز از پا درآورده اي؟
که در اين دل شب چو غارتگران
برايم زر و زيور آورده اي!
به همراهت امشب چه بوي خوش است
مگر باز مشک تر آورده اي؟
چنان کوفتي در که پنداشتم
ز ميدان جنگي سر آورده اي!
چو دانست آورده سر، گفت: آه!
که مهمان بي پيکر آورده اي
چو بشناخت سر را بگفت: اي عجب!
سري باشکوه و فر آورده اي
درين کلبه ي تنگ بي نور من
ز گردون، مه انور آورده اي
بميرم، درين نيمه شب از کجا
سر سبط پيغمبر آورده اي؟
چه حقي شده در جهان پايمال
که تو رفته اي داور آورده اي؟
ولي زان چه من آرزو داشتم
به يزدان قسم، بهتر آورده اي
به گلزار جانان زدي دستبرد
به کوفه گلي نو برآورده اي
گل آتش است اين که از کوه طور
تو با خاک و خاکستر آورده اي
«نگارنده» با گفتن اين رثا
خروش از ملايک برآورده اي
نوحه زبانحال حضرت زینب سلام الله عليها
به امام حسین علیه السلام
در شام غريبان
باتدی گون گلدی گئجه باغریم اولوب قان یارالی
من سنه هاردا دوتوم شام غریبان یارالی
یارالی جان یارالی قاننه غلطان یارالی
زینبون جانی اولا جانیوه قربان یارالی
هله عریان بدنون یرده پریشاندی حسین
بو غموندن اوره گیم لاله صفت قاندی حسین
اوت ویریب کوفه لیلر خیمه لریم یاندی حسین
من سنه هاردا دوتوم شام غریبان یارالی
شرح ائدیم هانسی غمی . دلده غمیم چوخدی حسین
هر غمیم بو یارالی قلبده بیر اوخدی حسین
بیر چادر وئرمه سه سعد اوغلی ائویم یوخدی حسین
من سنه هاردا دوتوم شام غریبان یارالی
باغبان ئولسه حسین گللری گلشنده سولار
غم دوتار گلشنی بلبل اوره گی غمله دولار
رسمدیر هر ئولنون شام غریبانی اولار
من سنه هاردا دوتوم شام غریبان یارالی
قلبیم اکنده اولوب دردیله طوفان گئجه سی
شب وصلت قوتاریب .باشلادی هجران گئجه سی
یاس دوتالار ئولنه شام غریبان گئجه سی
من سنه هاردا دوتوم شام غریبان یارالی
بیر قوشام یاره لیم صید ایلیوبلر بالامی
نه یانان حالیمه نه خشک ایلین وار یارامی
اوچولار حمله ائدوبلر داغیدوبلار یووامی
من سنه هاردا دوتوم شام غریبان یارالی
گون باتاندان بو چولی زار و پریشان گزورم
بالالارون داغیلوب چوللره گریان گزورم
لانه سیز قوش کیمی اواره و ویلان گزورم
من سنه هاردا دوتوم شام غریبان یارالی
شعر از احد عدل جوی
نوحه زبانحال حضرت زهرا سلام الله علیها در عصر عاشورا
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
قالدي قاپيم باغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
ای گـل بــدنـی دوغرانان، عدوانه میداندا
اعضاسینین هر قسمتی، بیر گوشه میداندا
باشي تنــورخــولیده، جسمــی بیابانـدا
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
اون یددی یرد‌ن باشوا، ضرب‌ت وروب اعـدا
سینه هارا؟ دؤرد مین یارا، یوخ صاف یری پیدا
گورسین سنی بوحالیده، دؤزسین نجـه زهرا
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
گـودال اولۇبدور مغسلین، يانديم حسين يانديم
نـاقص اوْلۇب گؤرر‌م الون، يانديم حسين يانديم
گچسین چراغی بجدلین، يانديم حسين يانديم
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
پیکـر هـارا؟ عریان قالا، زهرا سنه قربـان
تـوپـراغلار اوستونـده بـالا، زهــرا سنـه قربـان
دوشـدي حالیـم حالدان حالا، زهرا سنه قربـان
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
میلین ندیر اوغلوم حسين ؟ کشف ایله زهرایه
بوردا قاليم، یا مـن گئدیـم، محنتلـی صحرایـه
خولـــی تنورینــه و یــــا، دیـــر نصـــارایـــــــه
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
یــوخ گتسـه باشـون هر یانا، گللم دالونجا من
زینب باجونان یـان یــانــا، گللم دالونجا من
هجـرانـه تـاب اتمـز آنـا، گللم دالونجا من
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
گوزل آدي حسينيمون، ذکر اولسا هـر یرده
زهــرا همــان مجلســده‌دیر، قلبـی گلــر درده
مضطــر توکـ‌ر گـوز یاشيني، ایندی همان فرده
اوغلي ئولن آغلار بالا، مظلوم حسینیم وای
شعر:مرحوم مضطر اردبیلی
ای شه مظلوم حسین وای وای
بی کس مظلوم حسین وای وای
کرب و بلا ملکی سنه عرشیدی ایستی قوم اوستی قوری یر فرشیدی
زینبون اولسون بو نجه نعشیدی ای شه مظلوم حسین وای وای
اولدی بو صحراده علی اکبرون ظلمیله اوخلاندی علی اصغرون
قانه باتوب ظلمیله گل پیکرون ای شه مظلوم حسین وای وای
قوم عدودن سنه واردور گله قلبیمه اود وردی منیم حرمله
عرض ایدورم گر دوشه فرصت اله ای شه مظلوم حسین وای وای
آل رسوله یتشوب چوخ ستم یاندیروری قلبیمی بالله بو غم
اولموش علمدار قولی چون قلم ای شه مظلوم حسین وای وای
قویدولا یالقیز سنی قوم ظلم ظلمیله القانه بویاندی علم
قوللاری عباسوین اولدی قلم ای شه مظلوم حسین وای وای
لطفیله بو خاطر ناشاده باخ خیمه آرا ناله و فریاده باخ
قانه باتان قاسم داماده باخ ای شه مظلوم حسین وای وای
اولسا حیاتیم ایدرم چوخ فغان ایلدی بو چرخ منی باغری قان
اللریوی کسدی سنون ساربان ای شه مظلوم حسین وای وای
غارته ال تاپدی بو قوم جهول چوللره یوزقویدی بنات رسول
یوخدور علاجیم ایدرم من قبول ای شه مظلوم حسین وای وای
گیتدی بو صحراده جلالون سنون غارت اولوب مال و منالون سنون
قول قولا باغلاندی عیالون سنون ای شه مظلوم حسین وای وای
ظلمله بو طایفه اهرمن قویمادیلار جسموه اولسون کفن
قالدی قوم اوستنده بو عریان بدن ای شه مظلوم حسین وای وای
قارداش حسین گردش تقدیره باخ صبح و مسا ناله شبگیره اخ
شمر ویران بوینوما زنجیره باخ ای شه مظلوم حسین وای وای
ظلمیله اولدوم بو بدندن کنار اولمادی بو جسمیوه قارداش مزار
من گیدیرم شامه چکیلدی قطار ای شه مظلوم حسین وای وای
قانلی باشون نیزده شامه گیدر آیه قرآنی تلاوت ایدر
شمر عیالون ایلیوب در بدر ای شه مظلوم حسین وای وای
شمر ستم پیشه کسوبدور سرون آتلار ایاقینده قالوب پیکرون
ای آنام اوغلی هانی بس اللرون ای شه مظلوم حسین وای وای
باشوی خولی آپاروب میهمان بولمورم هاردا ویره جاقدور مکان
اولمیوب عالمده بیله میزبان ای شه مظلوم حسین وای وای
یوخلامادی شانوی قوم لئام هانسی قوناق بیر گیجه نی باتمام
صبحه کیمی دوتدی کول اوسته مقام ای شه مظلوم حسین وای وای
مضطر اولوب دهرده غرق گناه کثرت عصیان ایلیوب رو سیاه
گتدی امیدیله حسینه پناه ای شه مظلوم حسین وای وای
شعر از مضطر اردبیلی
ای دشت پر بلانین سرداری یا ابوالفضل
سلطان کربلانین غمخواری یا ابوالفضل
پور دلیر حیدر ام البنین بالاسی
عبد مطیع داور ای دیننون فداسی
سقا لقب دلاور ای غملر آشناسی
ای حق آدی دیلنده اذکاری یا ابوالفضل
ای شیر کردگارین شیر دلاور اوغلی
مشگل گشا ابوالفضل فتاح خیبر اوغلی
صفلر پوزان علینون میر مظفر اوغلی
سر لشگر حسینون سالاری یا ابوالفضل
یاخشی کمک لیک ایتدین سلطان کربلایه
دوشدن منای عشقه قربانگه منایه
ای با وفا ابوالفضل چاتدی عجب صفایه
ویردین خدایه خاطر قولاری یا ابوالفضل
سن عبد صالحیله تاپدین لقب جهاندا
شاگرد اول اولدن بحرانی امتحاندا
بلمم نه حاله قالدون آتدات دوشن زماندا
ایتمم او غملی حالی تکراری یا ابوالفضل
زهرا او حالی گورجک گلدی منای عشقه
گوردی دوشوب وجودین قولسوز ثرای عشقه
فرمایش ایتدی زهرا قربان فدای عشقه
قاندان اولوب وجودین گلناری یا ابوالفضل
گل سینمه عزیزیم زهرایه منت اولسون
چوخ یاره وار باشندا سینمده راحت اولسون
چوخ دوشموسن فشاره دینن سلامت اولسون
حق آزمایش ایلر ابراری یا ابوالفضل
قوی سینمه یارالی باشین اوتانما اوغلوم
روحیم سنی گوزتلیر تیز گل بویانما اوغلوم
گر چه یارادی سینم اما بجادی اوغلوم
سنده گورن بو زخم مسماری یا ابوالفضل
من آغلارم باشیندان دوشدی یره عمامه
فرصت یتشدی اوغلوم بو لشگر ظلامه
اوندا بلیم بو کولدی یتدی ایشین تمامه
دست عداوت آتدی داشلاری یا ابوالفضل
باش پارچالاندی قرمز قاندان اولوب جمالین
بولود دالندا آیدان گوزل جمالین
حق محضرینده آرتدی هم عزت کمالین
آلدین رضای حق داداری یا ابوالفضل
خاک درین شفادی هر درد بی دوایه
مشگلد قالسا هر کس سسلر سنی هرایه
سائل بکف قاپوندا لطف ایله بو گدایه
محشرده سید ایتسین دیداری یا ابوالفضل
من عباسم منه دریالر آغلار
سوسوز احوالیمه سقالر آغلار
چاره سیز قالانلار دردیلن یانانلار
سسلسون اورکدن ایوای ابوالفضل
منـم ام‌البنینــون دلــرباسی
علاجی اولمیان دردین دواسی
غصه‌لی گرفتار هر نه مبتلاوار
سسلسون اورکدن ایوای ابوالفضل
*************
من عباسم هامی درده معالج
منه سویلر هامی باب الحوائج
جمله بینوالر درده مبتلالر
سسلسون اورکدن ایوای ابوالفضل
منی کیم سسلسه فریاده گلم
اونی تک قویمارام امداده گم
اولسا هر مکاندا جان ویرن زماندا
سسلسون اورکدن ایوای ابوالفضل
****
من عباسم سلیل مرتضایم
علمدار شـه کـرب و بلایم
تنگیده قالانلار حاجتین آلانلار
سسلسون اورکدن ایوای ابوالفضل
منه کیم آغلاسا روز قیامت
اونـا مـن ایلرم کُلاً شفاعت
اولماسون پریشان اولسا غرق عصیان
سسلسون اورکدن ایوای ابوالفضل
صید اولدوم آهو تک عمو بو دشتیده صیاده من
ای دادخواهیم داده گل بیداد الیندن داد عمو
صید ایتدی صیّاد اجل ایتمز منی آزاد عمو
شاعر:مرحوم ذهني زاده
سالدی دشمن منی آتدان یتیش امداده عمو
قویما نعشیم قالا بو نوعی بو صحراده عمو
شاعر:مرحوم بيخود سرابي
یخدیلار قاسمی آتدان یره گل داده عمو
كسمه میش باشیمی دشمن یتیش امداده عمو
شعرا:مرحومين بيخود-واقف سرابي
آلوب بو لشکر منی آرایه اماندی ویرمز امان عموجان
تلطّفاً گل اوزون هرایه یوخومدی اوزگه گمان عموجان
شاعر:مرحوم شاني
گل عمو اماندی قالدیم قوم کوفیان الینده
آلدی
دوره می بو لشکر خنجر و سِنان الینده
شاعر:مرحوم شاني
اُلدوم جوانم یالقوزام گل داده ای سردار عمو
یوخ سندن اوزگه بیر نفر من بیکسه غمخوار عمو
شاعر:مرحوم صافي
اُلورم بیرجه یِتیش داده عمو
قویما نعشیم قالا صحراده عمو
شاعر:مرحوم صراف تبريزي
ای جوان زخمداریم گَلمیشم آچ گوزلرون
مجتبادن یادگاریم گَلمیشم آچ گوزلرون
شاعر:مرحوم حيدر خوندل
آتدان دوشنده قاسم گل پیرهن یِره
ایتدی روانه گوز یاشینی پنج تن یِره
شاعر:مرحوم شاني
ای عمو من بیر غزالم قالمیشام صیّاد اَلینده
قویما بو یالقیز جوانی مین نفر جلّا اَلینده
شاعر:مرحوم صافي
اذن میدان ایسترم ویرمور عمو رخصت آنا
اولموری فیض شهادت قاسمه قسمت آنا
شاعر:مرحوم ذهني
کربلاده چون اوخوندی شرح طومار بلا
هر کس
اوز برنامه سین اجرایه قویدی بر ملا
شاعر:مرحوم حسيني سعدي زمان
احوالات حضرت علي اكبر عليه السلام
(از مرحوم شهاب تبريزي)
اورك گوزومده عجب منظره هویدادی
نه منظره كه به سان بهشت اعلادی
دیسم بهشتیده هرگز بیله صفا یوخدی
ایدر بو عرضیمی تصدیق او گوز كه بینادی
اورك گوزیله باخاندا او ایكه من گورورم
مجموعه نوحه در حالات حضرت علي اكير عليه السلام
از وبلاگ خادم حضرت علی اصغر (ع)
ای خَلقی خُلقی منطقی احمد مثال اوغول
وی جدّینون شبیهی حمیده خصال اوغول
ای نو گُل چمن ختم رسالت اوغول
واردور باشوندا سنون شوق شهادت اوغول
هجره نه نوعی دوزوم آغلار دالونجا گوزوم
شامه دونر گونوزوم چوخ ایتمه سرعت اوغول
منای عشقه گیدیرسن چوخ ایتمه سرعت اوغول
فدای حق قوی ایدوم اول جماله زینت اوغول
بو قطعه به قطعه قانلی پیکر، آئینه ی مصطفادی قارداش؟
یا باشدا قلج یاراسی حیدر، محرابیده مرتضادی قارداش؟
بو گُل کیمی دوغرانان جنازه، نسلیمدن ازل فدادی زینب
اوز جدّی شهنشه حجازه، مرآت بدن نمادی زینب
لیلا گورنده اکبرینون قانلی پیکرین
اوخشاردی گوئیا بو قراریله اکبرین
توپراقلار اوسته یاتما بیله زخمدار اوغول
دور گور آنان نه نوع ایدر آه و زار اوغول
دل دولوبدور غنچه تک قانیله دلدار آختارور
گوز بولود تک یاش توکور گُل یوزلی بیر یار آختارور
ای گل گلشن طاها ولدی یا ولدی
هاردا وار بو گل زیبا ولدی یا ولدی
آه او ساعتدن سلام آخِر اکبردن اوجالدی
خیمه ده مظلوم امامون صورتی سولدی سارالادی
اکبرین نعشین گتوردوم گَل تماشایه باجی
هم اوزون گَل هم خبر ویر امّ لیلایه باجی
گور بو گلبرگ تری پاره پاره پیکری
مجموعه نوحه در حالات حضرت علي اكير عليه السلام (از وبلاگ خادم حضرت علی اصغر (ع))
قانون آخدوقجا یوزه زلف مطرّادن اوغول
آپارور تاب، توانا دلِ لیلادن اوغول
سنی کیم سالوب بو حاله بیله بیر شقاوت اولماز
علی بیر بدنده هرگز بو قدر جراحت اولماز
آتدان دوشنده اکبر گُلگون قبا یره
شان و شرفده غبطه آپاردی سما یره
ای منای کربلا قربانی گَلدیم آچ گوزون
جدّیمه آئینه ی جسمانی گَلدیم آچ گوزون
ای پیمبر تک جمالی مَطلَعُ الاَنوار اوغول
گَل آنان لیلانی قویما حسرت دیدار اوغول
مادحين محترم حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام
براي مطالعه مقتلهاي معتبر و مهم مي توانند از لينكهاي زير استفاده نمايند:
ترجمه مقاتل الطالبيين-ابوالفرج اصفهانى
آنچه در كربلا گذشت-آيت الله محمد على عالمى
اصول و مبانى مداحى-ابوالفضل هادى منش
آذرخش كربلا- آيت الله محمدتقى مصباح يزدى
مقتل الحسين عليه السلام- از مدينه تا مدينه-تاليف آيت الله سيد حميد جواد ذهني تهراني
مقتل فلسفي -گروه حديث پژوهشكده باقرالعلوم
رمز المصيبة جلد(3)-آيت الله موسوي ده سرخي
رمز المصيبة جلد(2)-آيت الله موسوي ده سرخي
رمز المصيبة جلد(1)-آيت الله موسوي ده سرخي
مقتل امام حسين عليه السلام گروه حديث پژوهشكده باقرالعلوم
روز عاشورا بعد از ظهر بود، دورش را گرفتند. کسی از یاران دیگر نمانده بود. خانم ها گفتند: آقا اگر دین به ما اجازه می دهد، مردی برای شما نمانده، ما اسلحه برداریم از شما دفاع کنیم. ما با دشمن ها وارد جنگ بشویم. آقا فرمودند: نه عزیزان من، شما بمانید من دیگر باید بروم. یک نگاهی به همه کرد و خداحافظی کرد.
«عَلَيْكُنَّ مِنِّي السَّلَام»(بحار،ج 45، ص 47)
اما به این سادگی نبود، صدای ناله زن و بچه به آسمان بود. خودش هم مثل ابر بهار گریه می کرد. بعد هم یک خداحافظی با زینب کبری(س) کرد. دست را روی قلب خواهر گذاشت، خواهرم تحمل کن. گفت حسین جان چه کنم؟ حضرت فرمود: با خدا معامله کن. تکیه به خدا کن. سوار بر مرکب شد. دیگر همه دل بریدند، می خواهد برود. دید مرکب راه نمی رود، من که با همه خداحافظی کردم، بچه ها را که بوسیدم. با خواهرم که خداحافظی کردم. اسب، تو چرا نمی روی؟ چشم اسب هم دارد اشک می ریزد. دید سکینه جلوی اسب آمده است. بابا می خواهی بروی؟ مولا پیاده شد، روی خاک نشست. حداکثر سنی که برایش نوشته بودند، سیزده سالش بود. نشاند بغل دست خودش، گفت: بابا، صبح تا حالا که برای این تک شهدا میدان می رفتی، بر می گشتی. الآن که داری می روی هم بر می گردی؟ دخترم نه، دیگر این آخرین باری است که من می روم. ولی دیگر بر نمی گردم. بابا نمی شود یک کاری برای ما بکنی؟ چی عزیزم؟ قبل از رفتن، خودت بیا ما را به مدینه برگردان. سکینه جانم من که دیگر وقتم تمام شده است، نمی گذارند که من برگردم. بابا تو از من یک درخواست کردی من نمی توانستم جواب تو را بدهم. حالا من از تو یک درخواست بکنم؟ بچه بلند شد دست به گردن پدرش انداخت، صورت بابا را روی سینه اش گذاشت. بابا را بوسید، بابا چی کار کنم؟ سکینه جان آن که من از تو می خواهم این است که آنقدر زیاد برای من گریه نکن. حضرت به میدان آمد، حمله کرد. ترسیدند، راه باز کردند. وارد شریعه شد؛«الْمَاءَ حَتَّى تَشْرَبَ»(بحار،ج 45، ص 51)؛قصد کرد یک خورده آب بخورد. «و رماه حصين بن الامیر بسهم فی خده»؛ «هنوز آب را ور نداشته بود یک تیر به صورتش زدند. گردن اسب را گرفت، سرش را نزدیک آب برد.» به اسب گفت:
«أَنْتَ عَطْشَان»(بحار،ج 45، ص 51)؛ «تو هم که تشنه ای و من هم تشنه هستم.»«وَ اللَّهِ لَا ذُقْتُ الْمَاء»(بحار،ج 45، ص 51)؛ «به خدا قسم تا تو آب نخوری، من نمی خورم.»
از یک حیوان این جور پذیرایی می کنند، آن وقت ما یک عمری بیاییم گریه کنیم و نماز بخوانیم و روزه بگیریم، چه جوری از ما پذیرایی می کنند، خدا می داند. «فَلَمَّا سَمِعَ الْفَرَسُ كَلَام»(بحار،ج 45، ص 51)اسب وقتی سخن اباعبدالله(ع) را شنید پوزش را از نزدیک آب تا جایی که می شد بالا آورد. گردن را بالا نگه داشت. یعنی تو تشنه باشی و من آب بخورم. «وَ لَمْ يَشْرَب»(بحار،ج 45، ص 51)؛ «آب نخورد.»
تو شریعه بود که یک مرتبه جارچی ها با هم صدا زدند. به خیمه های اباعبدالله(ع)حمله کردند. حضرت بدون اینکه وقت کند آب بخورد، بیرون آمد. به طرف خیمه ها پیچید، دشمن عقب نشینی کرد. وقتی آمد کنار خیمه ها بچه ها و خواهر ها و زن ها بیرون ریختند، دیدند صورت و پیشانی زخم است. فریاد زن و بچه بلند شد. «و تطمن وجوههن» شروع کردند به سر و صورت زدند. فرمود: «فقال لهن مهلا» گریه نکنید. «فان البکاء عماکم» الان گریه نکنید، آن وقت فریاد زد، «یا زینب، یا کلثوم،یا يَا سُكَيْنَةُ يَا فَاطِمَةُ يَا زَيْنَبُ يَا أُمَّ كُلْثُومٍ عَلَيْكُنَّ مِنِّي السَّلَام»(بحار،ج 45، ص 51)دیگر برای اسارت آماده بشوید. برای سیلی خوردن، تازیانه خوردن، آماده بشوید. نمی شود که از مادر من ارث نبرید. نمی شود که فقط فاطمه(س) سیلی بخورد. نمی شود که قنفوز مادرم را بزند، شما را نزنند. حرکت کرد وقتی یک ذره دور شد، زینب کبری(س) گریبان چاک زد و روی خاک افتاد. دوباره برگشت کنار زینب نشست. شما کسی را که غش می کند با چی به هوش می آورید؟ آب نبود. خم شد صورتش را نزدیک صورت زینب آورد، شروع کرد گریه کردن اشک چشم روی صورت ریخت. خواهر چشم را باز کرد، دید حسین(ع) است. سر زینب(س) را به دامن گذاشت. خواهرم جدم رفت، بابام رفت، مادرم رفت، برادرم رفت، چرا این قدر بی تابی می کنی؟ بعد امام حسین(ع) رفت وارد معرکه شد. امام صادق(ع) می فرماید: بابای من وسط معرکه، سی و سه تیر به بدنش آمد. سی و چهار زخم شمشیر هم به ایشان خورد. ایشان در جای دیگر می فرماید: نیزه دست خودش را روی زمین فرو کرد، همانطور که روی مرکب نشسته بود، آرام به نیزه تکیه داد. همان طوری که به نیزه تکیه داده بود، پیشانی را مورد حمله قرار دادند. دامن پیراهن را بالا زد تا اینکه جلوی خون پیشانی را بگیرد، نمی دانم چند نفر ولی از همه طرف شروع به سنگ باران کردن، کردند. این جا یک جمله مال زینب کبری(س) است. مثل اینکه دختر علی(ع) تو این شلوغی بالای بلندی آمده بود. زینب کبری(س) می گوید: آن وقتی که تکیه داده بود یک نفر آمد جلو، یک شمشیر به سرش زد عمامه اش پر خون شد. عمامه را نمی شد نگه داشت. عمامه را برداشت، سرش برهنه شد. اسب آمد در گودال، دست و پایش را پهن کرد که تا ارتفاع اباعبدالله(ع) را با زمین کم کند. آرام پایش را از رکاب در آورد، می خواست خودش پیاده شود، نشد به زمین افتاد.
بلند مرتبه شاهی ز صدر زين افتاد اگر غلط نکنم، اسب بر زمین افتاد
زینب می گوید: «فحمل علی من کل جانب» تا دیدند افتاد از همه طرف ریختند. در گودال یکی با پا روی شانه اش، روی دستش، دیگری روی سرش و روی پایش آمد. یک مرتبه دیدند شمر آمد، راه برایش باز کردند. جلو زن و بچه با دو زانو آمد و رو سینه نشست.
او می کشید و من می کشیدم او خنجر از کین من ناله از دل
او می برید و من می بردیم او از حسین سر من از حسین دل
حجة الاسلام حسین انصاریان
هیچ پیامبر و امامی مصیبتی مانند مصیبت اباعبدالله را نداشته است. مصیبت های امام حسین(ع) اعظم مصائب است؛ گریه بر مصیبت او هم اعظم گریه ها است.
پیامبر(ص) روز بیست و هشتم صفر، چشمش را باز کرد و فرمود: هر کسی کنار بستر من است، غیر از آنهایی که اسم می برم، بیرون برود. علی(ع) و زهرا(س) و حسن(ع) و حسین(ع) وزینب(س) و ام کلثوم(س) بمانند و دیگران اتاق را ترک کنند. بعد از این که بیرون رفتند، فرمود: در را ببندید؛ در حالیکه هوا بسیار گرم بود.
کسی که در حال احتضار است باید سینه اش را سبک کنند و حتی دکمه پیراهنش را باز نمایند؛ ولی پیامبر(ص) این دستور را رعایت نکرد. زمانی که آثار مرگ بر ایشان ظاهر شد، فرمود: علی جان! حسین(ع) را بیاور و روی سینه من بگذار. زینب(س) هم این منظره را می بیند. «یسیل عرقه علی وجهه» عرق پیشانی اباعبدالله(ع) روی صورت پیامبر می ریخت. آرام دستش را بلند کرد و حسین(ع) را در آغوش گرفت و شروع کرد به بوسیدن او؛ تمام صورت، زیر گلو، لب ها و حتی دندان های اباعبدالله(ع) را می بوسد. یک مرتبه پیامبر به شدت گریه کرد و فریاد زد: خدایا! مگر من با یزید چه کردم؟ مگر من با بنی امیه چه کردم؟
پنجاه سال از این جریان گذشت. زینب(س) از کنار خیمه های نیمه سوخته حسین(ع) یازده یا دوازده بار به میدان حرب آمد؛ دید، آن کسی که روزی روی سینه پیامبر بود، با بدن قطعه قطعه، با بدن بی سر، به پشت روی خاک کربلا افتاده است. اول کاری که کرد، بدن را بر گرداند. شاید گمان کرد که سینه و شکم و شانه سالم است؛ اما وقتی بدن را بر گرداند، صدا زد: عزیز دلم! حتی یک جای بوسه در بدنت برای من باقی نمانده است.
حجة الاسلام انصاریان
احوالات حضرت علی اکبر(اثر تاج الشعرا يحيوي اردبيلي)
گل اوتور خیمه ده اکبر باشوا من دولانیم
...
اين شعر براي آهنگ تك ضرب زنجير زني خوانده مي شود
متن نوحه طفلان حضرت مسلم ابن عقيل(عليهم السلام)
ایکی نوگل پیمبر سنه میهماندی حارث
آنامیز وطنده گوزلور رحم ایله اماندی حارث
حارث اُلدورمه غریبوخ وطن آواره سیوخ
آهویِ جینِ بلایوخ، خُتن آواره سیوخ
پیغمبره حارث بلوسن نسبتیمیز وار
اوگونكه كوفه ی ویراندا مسلم بن عقیل
خطاب حارثه قیلدی که دوت منی معذور
محالیدور ایلیم من پیمبری مقهور
متن نوحه ورود كاروان حضرت ابا عبدالله الحسين(ع) به كربلا
حاضر اول بو یرده هر بلایه زینب
گللرون سولان یردی- زلفیوی یولان یردی
بو بلالی صحرا- بو بلالی صحرا
راوی دیر که حاضریدیم من او گونکی گون
کوی بلاده قافله ی عشق آچاردی بار
چون دشت بلا منزل اولوب میرحجازه
زینب او زمان گوزیاشینا ویردی اجازهقارداش سارالان رنگوه قربان بو نه یِردی
یاندورما منی ایلمه فغان بو نه یِردی
منای کرب و بلایه یتوب چون آلُ ا...
او یرده نازل اولوب وارث خلیلُ ا...
متن نوحه هلول ماه محرم
ماه محرّم اولدی عالم سراسر آغلار
مظلوم اُلن حسینه جدّی پیمبر آغلار
آغلا گوزوم بو آیدا باشلاندی غم بناسی
عطشان اُلن حسینه آغلار اوغول آناسی
عیان اولوبدی عزا هلالی گنه قان آغلار فضا حسینه
آچوبدی باشین آناسی زهرا قوروبدی بزم عزا حسینه
ارکان دین و ایمان ویران اولوب بو آیدا
پیغمبر اوغلی قانه غلطان اولوب بو آیدا
كربلاده بیر تعارض كفر و ایمان ایلدی
بو تعارض معنی ایمانی اعلان ایلدی
ترقّی عالمینده کربلا شاهی قدم ووردی
یزیدین صفحه ی تاریخینه نقش عدم ووردی
آن که ما را بر صراط حق هدایت می کند
چهارده قرن است بر دلها حکومت می کند
ای اولان چرخ امامتده جمالی مهر انور
بضعه ی جان نبی بار نهال عمر حیدر
ای وجودیندن منظّم نظم عالم یا حسین
سنله محکم دور بنای عرش اعظم یا حسین
من همان روز ولادت که ز مادر زادم
بود زخمت به جگر نعمت مادر زادم
ایلدون عالمده عالملرجه نهضت یا حسین
اولموش عالملر سنه مرهون منّت یا حسین
عَنِ الرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا «علیه السلام» فِي أَوَّلِ يَوْمٍ مِنَ الْمُحَرَّمِ- فَقَالَ لِي يَا ابْنَ شَبِيبٍ أَ صَائِمٌ أَنْتَ فَقُلْتُ لَا فَقَالَ إِنَّ هَذَا الْيَوْمَ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي دَعَا فِيهِ زَكَرِيَّا «علیه السلام» رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ(آلعمران : 38 هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَميعُ الدُّعاء) فَاسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ وَ أَمَرَ الْمَلَائِكَةَ فَنَادَتْ زَكَرِيَّا وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى فَمَنْ صَامَ هَذَا الْيَوْمَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ كَمَا اسْتَجَابَ لِزَكَرِيَّا «علیه السلام»
ريان بن شبيب گويد روز اول ماه محرم خدمت حضرت رضا رسيدم به من فرمود اى پسر شبيب روزهاى؟ گفتم نه فرمود اين روزيست كه زكريا بدرگاه پروردگارش دعا كرد و گفت پروردگارا به من ببخش از پيش خود نژاد پاكى زيرا تو شنواىِ دعائى خدا برايش اجابت كرد و به فرشتگان دستور داد ندا كردند زكريا را كه در محراب ايستاده بود كه خدا تو را به يحيى بشارت مي‌دهد هر كه اين روز را روزه بدارد و سپس دعا بدرگاه خدا كند خدا مستجاب كند چنان كه براى زكريا مستجاب كرد.
ثُمَّ قَالَ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنَّ الْمُحَرَّمَ هُوَ الشَّهْرُ الَّذِي كَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِيَّةِ فِيمَا مَضَى يُحَرِّمُونَ فِيهِ الظُّلْمَ وَ الْقِتَالَ لِحُرْمَتِهِ فَمَا عَرَفَتْ هَذِهِ الْأُمَّةُ حُرْمَةَ شَهْرِهَا وَ لَا حُرْمَةَ نَبِيِّهَا «صلی الله علیه و آله و سلّم» لَقَدْ قَتَلُوا فِي هَذَا الشَّهْرِ ذُرِّيَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ وَ انْتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُمْ ذَلِكَ أَبَدا.
سپس فرمود : اى پسر شبيب! بهراستى محرّم همان ماهى است كه اهل جاهليّت در زمان گذشته ظلم و قتال را به خاطر احترامش در آن حرام مىدانستند؛ امّا اين امّت نه حرمت اين ماه را نگه داشتند و نه حرمت پيغمبرشان صلّي‌الله‌عليه‌و‌آله‌و‌سلّم را. در اين ماه ذريه او را كشتند و زنانش را اسير كردند و اموالش را غارت كردند خدا هرگز اين گناه آنها را نيامرزد.
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیهم السلام فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِي الْأَرْضِ شَبِيهُونَ وَ لَقَدْ بَكَتِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ وَ لَقَدْ نَزَلَ إِلَى الْأَرْضِ مِنَ الْمَلَائِكَةِ أَرْبَعَةُ آلَافٍ لِنَصْرِهِ فَوَجَدُوهُ قَدْ قُتِلَ فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ إِلَى أَنْ يَقُومَ الْقَائِمُ فَيَكُونُونَ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ شِعَارُهُمْ يَا لَثَارَاتِ الْحُسَيْن يَا ابْنَ شَبِيبٍ لَقَدْ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ «علیهم السلام» أَنَّهُ لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ جَدِّي علیه السلام مَطَرَتِ السَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَرَ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ بَكَيْتَ عَلَى الْحُسَيْنِ علیه السلام حَتَّى تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلَى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كَانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلًا كَانَ أَوْ كَثِيرا
اى پسر شبيب! اگر براى چيزى گريان شدی، براى حسين عليه‌السّلام گريه كن كه او را سر بريدند همان‌گونه که گوسفند را سر مي‌برند و هجده كس از خاندانش عليهم‌السّلام با او كشته شدند كه روى زمين مانندى نداشتند؛ آسمانهاى هفتگانه و زمينها براى كشته‌شدن او گريستند و چهار هزار فرشته براى يارياش به زمين آمدند و ديدند که ايشان كشته شده‌اند. پس بر سر قبرش ژوليده و خاك‌آلود مي‌باشند تا قائم عليه‌السّلام قيام كنند و يارياش كنند و شعار آنها «يا لثارات الحسين عليه‌السّلام» (اي خونخواهان حسين عليه‌السّلام) است. اى پسر شبيب! پدرم از پدرش از جدّش عليهم‌السّلام برايم باز گفت كه: چون جدّم حسين عليه‌السّلام كشته شد، آسمان خون و خاك سرخ باريد. اى پسر شبيب! اگر بر حسين عليه‌السّلام گريه كنى تا اشک‌هايت بر گونههايت روان شود، خداوند هر گناهى که كردى از کوچک و بزرگ و كم و زياد ميآمرزد.
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَيْكَ فَزُرِ الْحُسَيْنَ ع يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَسْكُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِيَّةَ فِي الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِيِّ وَ آلِهِ ص فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَيْنِ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ لَكَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَيْنِ ع فَقُلْ مَتَى مَا ذَكَرْتَهُ يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً
اى پسر شبيب! اگر شاد ميشوي که خدا را ملاقات کني در حالي که گناهى نداري، حسين عليه‌السّلام را زيارت كن. اى پسر شبيب! اگر شاد ميشوي که در غرفههاى ساخته‌شده در بهشت با پيغمبر و آلش عليهم‌السّلام ساكن شوى، بر قاتلان حسين عليه‌السّلام لعنت بفرست. اى پسر شبيب! اگر شاد ميشوي که ثوابي مانند ثواب کساني که با حسين عليه‌السّلام شهيد شدند براي تو باشد، هر وقت به يادش افتادى بگو: «يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً»: «ای كاش با آنها بودم تا به فوز عظيمى مىرسيدم»
يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ مَعَنَا فِي الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَيْكَ بِوَلَايَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا تَوَلَّى حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ يَوْمَ الْقِيَامَة
اى ابن شبيب! اگر دوست دارى با ما در درجات عالى بهشت همراه باشى، در اندوه ما اندوهگين و در خوشحالى ما، خوشحال باش، و بر تو باد به ولايت ما، زيرا اگر كسى سنگى را دوست داشته باشد، خداوند در روز قيامت او را با آن سنگ محشور خواهد كرد.
«عيون أخبار الرضا عليه السلام» جلد اول صفحه 299 و 300
