مناجات با خدا - شاعر:غفاري اردبيلي
خدايا نااميدم از تو اميد رجا دارم
مران از آستان خود كه من تنها تو را دارم
توئي مقصودومنظورم توئي معبود ومشكورم
بگير ازدست رنجورم از اين ظلمت رها دارم
تورحماني توسبحاني توغفاري توستاري
توازقلبم خبر داري كه روحي مبتلا دارم
دعايم را اجابت كن مريضت را طبابت كن
به راه خود هدايت كن خطا بي انتها دارم
من آن مجنون سرمستم كه بر عشق تو دلبستم
بگير اي دلبر ازدستم كه حالي غم فزا دارم
توآن مستور پيدايي كه در جمعي وتنهايي
بيا اي يار رويايي زهجر تو عزادارم
ازاين محبس رهايم كن به عشقت آشنايم كن
مراازخود جدايم كن كه از خود شكوه ها دارم
چنانم كن كه سر بازم بپايت سر بيندازم
گهي سوزم گهي سازم بگوئي تا رضا دارم
كنشتت را نميپويم بهشتت را نميگويم
سرشتت را همي جويم كه آنجا آشنا دارم
بجز عشق تو افسونگر در اين دنياي بازيگر
چو عاشقها فقط برسر هواي كربلا دارم
نه كتماني نه اظهاري سراسر راز واسراري
توئي استاد غفاري فنا كن تا بقا دارم